Ο Ιατρικός Σύλλογος Αγρινίου σε συνεργασία με τον Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών και Δωρητών Οργάνων Σώματος Ν. Αιτωλοακαρνανίας, πραγματοποίησε, χθες, Σάββατο 01 Νοεμβρίου 2025, εκδήλωση με θέμα: «Δωρεά Οργάνων – Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει» στο πλαίσιο της Πανελλήνιας Ημέρας Δωρεάς Ιστών και Οργάνων Σώματος.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου (πρώην κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας). Στόχος της πρωτοβουλίας αυτής ήταν να ευαισθητοποιήσει το ευρύ κοινό και να αποτελέσει αφορμή για συζήτηση και ανταλλαγή θέσεων, γύρω από το σημαντικό ζήτημα της δωρεάς Οργάνων.

Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) έχει θεσπίσει την 1η Νοεμβρίου ως την «Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων & Μεταμοσχεύσεων».  Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αποβιωσάντων και ζώντων δοτών οργάνων και ιστών, αλλά και στην ενημέρωση και αφύπνιση της κοινωνίας γύρω από τη δωρεά οργάνων – μια πράξη που συμβολίζει την ανώτερη μορφή ανθρωπιάς και ανιδιοτελούς προσφοράς.

«Η Δωρεά Οργάνων μπορεί να φέρει φως στη ζωή σου ή στη ζωή των συνανθρώπων σου. Ενημερώσου για τη φωτεινή πλευρά της ζωής».
Μέχρι το πρόσφατο παρελθόν η χώρα μας κατείχε μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη ως προς τον αριθμό των αξιοποιήσιμων δοτών ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Σήμερα, χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες της ιατρικής κοινότητας, των μεταμοσχευτικών κέντρων και των συλλόγων χρονίως πασχόντων, έχουν σημειωθεί σημαντικά βήματα προόδου και εκσυγχρονισμού του θεσμικού πλαισίου που αφορά τη δωρεά οργάνων και τις μεταμοσχεύσεις.
Η Δωρεά Οργάνων και Ιστών αποτελεί μια ύψιστη πράξη αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, άρρηκτα συνδεδεμένη με το πνεύμα του εθελοντισμού. Είναι η βασική προϋπόθεση για να πραγματοποιηθεί το ιατρικό θαύμα της μεταμόσχευσης, η οποία σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί τη μοναδική θεραπευτική λύση για ασθενείς με τελικού σταδίου ανεπάρκεια καρδιάς, ήπατος, πνευμόνων ή νεφρών.

Ωστόσο, η έλλειψη μοσχευμάτων παραμένει ένα μεγάλο εμπόδιο, καθώς η διαφορά μεταξύ των αναγκών και της διαθέσιμης προσφοράς διευρύνεται συνεχώς — ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αδιαμφισβήτητα το όφελος από την επιδιωκόμενη αύξηση των μεταμοσχεύσεων είναι:
• κοινωνικό αφού αποτελεί ισχυρό δείκτη πολιτισμού,
• οικονομικό αφού το κόστος της θεραπεία της μεταμόσχευσης είναι πολλαπλάσια μικρότερο του κόστους της θεραπείας χρόνιας ανεπάρκειας συμπαγών οργάνων και
• ατομικό για τον κάθε μεταμοσχευμένο ασθενή (νεφροπαθή, καρδιοπαθή, ηπατοπαθή, πνευμονοπαθή κ.α.) αφού αναντίρρητα η ποιότητα της ζωής τους αναβαθμίζεται ενώ για πολλούς η μεταμόσχευση αποτελεί το μόνο μέσο να παραμείνουν στη ζωή.

Ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αγρινίου, κ. Γεώργιος Αγραφιώτης, δήλωσε:
«Με ιδιαίτερη συγκίνηση και αίσθημα ευθύνης, ο Ιατρικός Σύλλογος Αγρινίου στέκεται σήμερα αρωγός σε μια εκδήλωση που δεν αφορά μόνο την ιατρική επιστήμη, αλλά την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης: τη δωρεά οργάνων σώματος.
Πρόκειται πράγματι — όπως εύστοχα τιτλοφορείται — για «μια συζήτηση που πρέπει να γίνει». Μια συζήτηση δύσκολη, γιατί αγγίζει το μυστήριο της ζωής και του θανάτου· αλλά ταυτόχρονα, μια συζήτηση αναγκαία, γιατί μέσα από αυτή γεννιέται ελπίδα.
Η δωρεά οργάνων είναι η ύψιστη μορφή αλτρουισμού. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος ξεπερνά το εγώ του και προσφέρει το σώμα του ως όχημα ζωής σε έναν άλλον άνθρωπο. Είναι πράξη επιστήμης, πίστης και βαθιάς ανθρωπιάς μαζί. Δεν υπάρχει ίσως πιο καθαρή έκφραση της αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

Ως ιατρική κοινότητα, γνωρίζουμε πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος αυτής της πράξης: κάθε μόσχευμα σημαίνει μια ζωή που συνεχίζεται, μια οικογένεια που ανασαίνει ξανά, ένα παιδί που μεγαλώνει δίπλα στους γονείς του.

Στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια γίνονται σημαντικά βήματα για την ενίσχυση του θεσμού. Το Υπουργείο Υγείας και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων υλοποιούν προγράμματα ενημέρωσης και συνεργασίας με νοσοκομεία σε όλη τη χώρα, ενώ πρόσφατα ανακοινώθηκαν νέες πρωτοβουλίες για την αύξηση των δωρητών, την αναβάθμιση των μονάδων εντατικής θεραπείας και την ενίσχυση της εκπαίδευσης των υγειονομικών που συμμετέχουν στη διαδικασία.
Όμως η πρόοδος δεν μετριέται μόνο με αριθμούς. Μετριέται με συνειδήσεις που αλλάζουν.
Με πολίτες που ενημερώνονται, που ξεπερνούν τον φόβο και την προκατάληψη, και δηλώνουν δωρητές — από αγάπη για τη ζωή, όχι από επιβολή καθήκοντος.

Σήμερα, έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε εκλεκτούς επιστήμονες και ανθρώπους που γνωρίζουν σε βάθος αυτή την πραγματικότητα:

• τον κύριο Ηλιάδη Ανδρέα, Διευθυντή ΕΣΥ, Εντατικολόγο, Υπεύθυνο της ΜΕΘ Παίδων στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών,

• την κυρία Σαββιδάκη Ειρήνη, Διευθύντρια Μονάδας Τεχνητού Νεφρού της Νοσηλευτικής Μονάδας Αγρινίου του Γενικού Νοσοκομείου Αιτωλοακαρνανίας και

• την κυρία Τσίντζου Μαριάννα, Βιολόγο και Πρόεδρο Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων Αιτωλοακαρνανίας, μια συμπολίτη μας που έζησε στο σώμα και στην ψυχή της το θαύμα της μεταμόσχευσης —την απόδειξη πως η ζωή μπορεί να συνεχιστεί μέσα από τη γενναιοδωρία κάποιου άλλου.

Επιτρέψτε μου, Σεβασμιώτατε, να εκφράσω ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για τη δική σας παρουσία και το λόγο σας.
Η Εκκλησία έχει σταθεί αρωγός σε αυτή την προσπάθεια, με λόγο φωτισμένο, που συνδέει τη δωρεά με την έννοια της αγάπης και της αιώνιας κοινωνίας των ψυχών.
Γιατί η δωρεά οργάνων δεν είναι πράξη απώλειας· είναι πράξη μετάδοσης ζωής.
Ο Ιατρικός Σύλλογος Αγρινίου θα συνεχίσει να στηρίζει με κάθε τρόπο πρωτοβουλίες που καλλιεργούν τον ανθρωπισμό, που ενώνουν την επιστήμη με το ήθος, που κάνουν την κοινωνία πιο ευαίσθητη, πιο ενημερωμένη, πιο ανθρώπινη.
Εύχομαι η σημερινή βραδιά να μην είναι απλώς μια εκδήλωση, αλλά η απαρχή μιας βαθύτερης αλλαγής νοοτροπίας.

Να γίνει το Αγρίνιο ένας τόπος που θα μιλά για τη δωρεά οργάνων με περηφάνια, με σεβασμό και με συναίσθημα.
Γιατί κάθε δωρητής είναι ένας αόρατος ήρωας· και κάθε μόσχευμα είναι μια πράξη που ενώνει δύο ζωές σε μία συνέχεια.»

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, κ. Δαμασκηνός, σε αποσπάσματα από την ομιλία του, ανέφερε:
«Αν ήθελε κανείς να διερευνήσει τις πρακτικές της αγάπης, αν επιχειρούσε να ψηλαφήσει τα όρια της θυσίας, αν δοκίμαζε να προσπελάσει τα σύνορα της προσφοράς, είναι βέβαιο ότι η παρούσα εκδήλωση θα αποτελούσε έναν σημαντικό σταθμό στην αναζήτησή του…
…Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η δωρεά οργάνων συνιστά πράξη μεγάλου ανθρωπισμού. Κανείς δεν μπορεί να μένει απαθής μπροστά στο δράμα των ασθενών, που περιμένουν καρτερικά τον σωτήριο δότη. Ωστόσο, όσο πιο ιερή είναι μια πράξη, τόσο μεγαλύτερη βεβήλωση αποτελεί η προσβολή της…»

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία και τις εισηγήσεις τους οι:

• Ηλιάδης Ανδρέας, Διευθυντής ΕΣΥ, Εντατικολόγος, Υπεύθυνος ΜΕΘ Παίδων, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών.
• Σαββιδάκη Ειρήνη, Διευθύντρια Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Νοσηλευτική Μονάδα Αγρινίου του Γενικού Νοσοκομείου Αιτωλοακαρνανίας, Νεφρολόγος.
• Τσίντζου Μαριάννα, Βιολόγος και Πρόεδρος Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων Αιτωλοακαρνανίας, Μεταμοσχευμένη Νεφρού

Σημαντική ήταν και η στήριξη της Δημοτικής Αρχής, καθώς στην εκδήλωση παρευρέθηκαν η Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Προστασίας & Δημόσιας Υγείας, κα Γεωργία Μπόκα, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αγρινίου κ. Κωνσταντίνος Ζώης, η Περιφερειακή Σύμβουλος κα Αμαλία Βούλγαρη ως εκπρόσωπος του Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας κ. Νεκτάριου Φαρμάκη, ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Λάμπρος Δημητρογιάννης καθώς και εκπρόσωπος του Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας κ. Αθανάσιου Παπαθανάση.

Η παρουσία τους υπογράμμισε τη στήριξη του Δήμου Αγρινίου σε δράσεις που εμπνέουν τον σεβασμό προς τη ζωή, προάγουν τη δωρεά οργάνων ως ύψιστη πράξη ανθρωπιάς και ενισχύουν το μήνυμα της ελπίδας και της αλληλεγγύης.

Οι βασικοί άξονες της δράσης μας ήταν:
• Ενημέρωση του κοινού για τη δυνατότητα και τη σημασία της δωρεάς οργάνων και ιστών – πώς γίνεται, τι σημαίνει, ποιες είναι οι διαδικασίες.
• Ενίσχυση της εμπιστοσύνης στη μεταμοσχευτική διαδικασία και ενθάρρυνση της συναίνεσης των οικογενειών.
• Προώθηση του μηνύματος ότι η δωρεά δεν αφορά μόνο τη δική μας ζωή, αλλά και την κοινωνική ευθύνη προς τον συνάνθρωπο.
• Συνεργασία με φορείς υγείας, εκπαιδευτικά ιδρύματα και κοινωνικούς οργανισμούς για τη διαμόρφωση ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος που θα ενισχύει τη δωρεά.

Στην Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων, ο Ιατρικός Σύλλογος Αγρινίου απευθύνει ένα βαθύ μήνυμα ελπίδας και ζωής, αναγνωρίζοντας τον ηρωισμό των οικογενειών των δωρητών και τη δύναμη της ενημέρωσης.
Η δωρεά οργάνων, μια πράξη απέραντης αγάπης και αλληλεγγύης, προσφέρει την ύστατη ελπίδα σε χιλιάδες συνανθρώπους μας που ζουν καθημερινά με την αγωνία της αναμονής.

---

Ακολουθεί η ομιλία του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού:

«Αν ήθελε κανείς να διερευνήσει τις πρακτικές της αγάπης, αν επιχειρούσε να ψηλαφήσει τα όρια της θυσίας, αν δοκίμαζε να προσπελάσει τα σύνορα της προσφοράς, είναι βέβαιο ότι η παρούσα εκδήλωση θα αποτελούσε έναν σημαντικό σταθμό στην αναζήτησή του. Και τούτο διότι θα ανακάλυπτε το ισχυρό κίνητρο και το βασικό χαρακτηριστικό των δωρητών αίματος, ιστών ή οργάνων, πουείναι η ανιδιοτελής και ολοκληρωτική αγάπη.

Η σημερινή εορτή της Εκκλησίας μας αποτελεί αγαθή συγκυρία, διότι οδηγεί την σκέψη μας στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων Βεροίας. Εκεί υπάρχει μία χαρακτηριστική αγιογραφία, που απεικονίζει την μεταμόσχευση ποδιού από τους Αγίους Αναργύρους, Κοσμά και Δαμιανό. Περί το 400 μ.Χ. ακρωτηρίασαν το κάτω άκρο ενός άνδρα, που έπασχε από γάγγραινα και το αντικατέστησαν με το πόδι ενός Άραβα, ο οποίος μόλις είχε πεθάνει. Το ιατρικό περιοδικό Spectrum της εταιρείας “Pfizer” ανακάλυψε ότι σε διάφορα μουσεία και Εκκλησίες της Ευρώπης υπάρχουν περισσότεροι από 1.500 ζωγραφικοί πίνακες της Αναγέννησης, οι οποίοι απεικονίζουν αυτό το γεγονός. Εικόνες, μάλιστα, του θαύματος του «Μαύρου Ποδιού» μπορούμε να βρούμε στις πρώτες σελίδες των περισσοτέρων κλασσικών βιβλίων, τα οποία αφορούν στην μεταμόσχευση. Πρόκειται, βέβαια, για θαύμα των ιατρών αγίων Αναργύρων που απηχεί το ήθος και φανερώνει τη θέση της Εκκλησίας μας στο θέμα των μεταμοσχεύσεων από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες.

Σήμερα οι μεταμοσχεύσεις αποτελούν μία πρωτοποριακή μέθοδο της παρεμβατικής Ιατρικής και διεκδικούν το μέλλον της Χειρουργικής. Τα ηθικά διλήμματα, όμως, που εγείρονται κάποιες φορές, φαίνεται να είναι πολυπλοκότερα ακόμα και από αυτήν την επαναστατική τεχνική τους. Και τούτο διότι οι μεταμοσχεύσεις αφορούν στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, εγγίζοντας το ιερό της ψυχοσωματικής συμφυΐας του ανθρώπου.

Επιχειρώντας κανείς να περιχαράξει την ηθική και τη δεοντολογία στην πρακτική των μεταμοσχεύσεων, βρίσκεται να σχοινοβατεί ανάμεσα στα δυσπροσδιόριστα όρια της αυτοπροσφοράς, της αυτοθυσίας και της ευθανασίας. Μπροστά σ’ αυτήν την πολύπλοκη πραγματικότητα, στα νέα πρωτόγνωρα δεδομένα και τα καινοφανή ηθικά προβλήματα που απορρέουν, η Εκκλησία παίρνει θέση.

Με αίσθημα ευθύνης και επίγνωσης αντιμετωπίζει τις μεταμοσχεύσεις υπό το πρίσμα της θεολογίας της και της ποιμαντικής εμπειρίας της. Επίσης, επικροτεί ό,τι είναι συμβατό με την αιώνια αλήθεια της και απορρίπτει ό,τι την προσβάλλει. Κυρίως, όμως, συμπαραστέκεται στον πάσχοντα και συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων του με φιλάνθρωπη διάθεση.
Οπωσδήποτε η δίψα για ζωή είναι βαθιά ανθρώπινη και ριζωμένη στην ύπαρξή μας. Αυτόν τον πόθο η Εκκλησία τον κατανοεί και τον σέβεται. Γι’ αυτό και πιστεύει ότι οι μεταμοσχεύσεις αποτελούν μοναδικό ευεργέτημα και θεία ευλογία για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές στην μεταμοσχευτική διαδικασία, δηλαδή τον λήπτη, τον δότη και τους οικείους τους.
Πρωτίστως, η μεταμόσχευση αποτελεί ανεκτίμητο δώρο για τον λήπτη, ο οποίος βιώνει την μακάβρια προοπτική του θανάτου και απεγνωσμένα στηρίζει την ελπίδα του στην ανεύρεση μοσχεύματος. Και όταν τελικά ο λήπτης μπορέσει να οικοδομήσει την ζωή του εκ νέου από τα ερείπια, από τα «απομεινάρια» της ζωής κάποιου άλλου, αυτό είναι μία ύψιστη δωρεά! Η παράταση της ζωής, λοιπόν, και η ανατολή μιας καινούργιας ελπίδας είναι η πρώτη ευεργεσία για τον μεταμοσχευμένο, όχι όμως και η μοναδική, αφού τού δίνεται και μια ευκαιρία πνευματικής ωφέλειας: Έχοντας την αίσθηση ότι ζει από τον θάνατο και την αγάπη κάποιου συνανθρώπου του, βιώνει τη δια βίου ευγνωμοσύνη προς τον δότη και τον γιατρό του και προσεύχεται διαπύρως για αυτούς.

Ευεργετημένος, όμως, αποδεικνύεται και ο δότης, αυτός που δωρίζει ζωή, με διάθεση αγνής αυτοπροσφοράς. Το βεβαιώνει και η Αγία Γραφή με το «Μακάριον ἐστί διδόναι μάλλον ἤ λαμβάνειν» (Πρ. 20:35). Η έγνοια του να σκέπτεται τους ασθενείς συνανθρώπους του και η επιθυμία του να προσφέρει ό,τι πιο πολύτιμο και συνάμα ό,τι πιο δικό του έχει -το ίδιο του το σώμα- αποτελεί την ύψιστη έκφραση αγάπης. Ο Αββάς Αγάθων έλεγε: «Tέλεια αγάπη είναι να βρω έναν λεπρό στο δρόμο μου, να τού δώσω ευχαρίστως το γερό μου σώμα, και αν είναι δυνατόν να πάρω το δικό του». Η δωρεά οργάνων αποτελεί έμπρακτη απόδειξη αγάπης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.

Ο δότης κάνει μία ανυπολόγιστης αξίας προσφορά, είτε βρίσκεται στην ζωή, είτε όταν, συνειδητά, συναινεί για τη διάθεση του σώματός του μετά θάνατον, για την οποία προσφορά, βέβαια, ουδέποτε θα δεχθεί λόγια ευγνωμοσύνης. Άρα, η πράξη του αυτή χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια και αγνό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Ταυτόχρονα, μαρτυρεί και την εμπιστοσύνη του στους γιατρούς και τους οικείους του, αφού τους εκχωρεί το δικαίωμα να αποφασίσουν εκείνοι για τη διάθεση των οργάνων του. Η εμπιστοσύνη αυτή έχει απροσμέτρητη ηθική αξία. Από την άλλη, επιφορτίζει την κοινωνία με την τεράστια υποχρέωση να προστατεύει νομοθετικά και πρακτικά αυτή την εμπιστοσύνη από κάθε μορφής ασυνειδησία, χρησιμοθηρία ή χρηματική εκμετάλλευση. Να εξασφαλίσει, επίσης, την επιστημονική αρτιότητα, την ενημέρωση και κατάρτιση των γιατρών και των φορέων, ώστε ο δότης να μην πέσει θύμα συμφερόντων, ασέβειας ή επιστημονικής ανεπάρκειας.

Ας έλθουμε, όμως, και στους οικείους του δότη. Σύμφωνα με στατιστικές είμαστε ο μόνος λαός στην Ευρώπη που δίνουμε πιο εύκολα δικό μας μόσχευμα στον συγγενή μας, παρά το δικό του σε κάποιον άγνωστο. Τέτοιοι είναι οι συγγενικοί δεσμοί στον ευλογημένο τόπο μας! Για τους συγγενείς η ζωή του δότη έχει μεγαλύτερη αξία από ό,τι για τον ίδιο. Με δεδομένη την συγγενική αγάπη, η απόφαση της δωρεάς του σώματος κάποιου άλλου μπορεί να είναι δυσβάσταχτη. Το δίλημμα για την ζωή ή τον θάνατο του ανθρώπου τους είναι συγκλονιστικό! Γι’ αυτό η ευλογία που προκύπτει για τους οικείους, δεν είναι υποδεέστερη εκείνης που θα λάβει ο δότης.

Βέβαια, οι οικείοι μπορούν να έχουν και μία πρόσθετη πνευματική ευκαιρία: Να δέχονται την ευγνωμοσύνη του λήπτη και να αναπτύσσουν μαζί του σχέση αμοιβαίας αγάπης, ουσιαστικότερης, κάποιες φορές, και από τον συγγενικό δεσμό, καθώς στο μέχρι πρότινος άγνωστο πρόσωπο του λήπτη βλέπουν να διασώζεται κάτι από τον δικό τους άνθρωπο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η δωρεά οργάνων συνιστά πράξη μεγάλου ανθρωπισμού. Κανείς δεν μπορεί να μένει απαθής μπροστά στο δράμα των ασθενών, που περιμένουν καρτερικά τον σωτήριο δότη. Ωστόσο, όσο πιο ιερή είναι μια πράξη, τόσο μεγαλύτερη βεβήλωση αποτελεί η προσβολή της. Αυτός είναι και ο λόγος της κύριας δυσκολίας των μεταμοσχεύσεων και κάποιων επιφυλάξεων που διατηρεί για το θέμα αυτό η Εκκλησία μας.

Η πρώτη και σημαντικότερη επιφύλαξη της Εκκλησίας αφορά στο ενδεχόμενο της διαπιστώσεως εγκεφαλικού θανάτου του δότη χωρίς την ακριβή τήρηση των διεθνώς προβλεπομένων κριτηρίων. Όσο ευγενές κι αν είναι το κίνητρο της σωτηρίας ενός ανθρώπου, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επισπεύδει τον θάνατο κάποιου άλλου. Οι τελευταίες ώρες της ζωής ενός ανθρώπου έχουν ιδιαίτερη αξία και, ίσως, μεγαλύτερη από άλλες στιγμές της ζωής του, γιατί η ψυχή εκείνη την ώρα κρίνεται. Για τον λόγο αυτό η Εκκλησία ζητάει νομικές και πρακτικές εγγυήσεις, προτρέποντας τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων να μην συναντά τον άνθρωπο μόνο στο κρεβάτι του λήπτη,αλλά να προστατεύει και τον δότη. Η προστασία και ο σεβασμός του δότη θα δημιουργήσουν κλίμα εμπιστοσύνης.

Κι άλλα, όμως, προβλήματα αναφύονται και χρήζουν αντιμετώπισης. Για παράδειγμα, το εμπόριο οργάνων και η παραβίαση της λίστας αναμονής ληπτών με διαχωριστικά κριτήρια που ευνοούν ευπόρους και επωνύμους, καθιστούν αδήριτη την ανάγκη συνεχούς εγρήγορσης όλων των εμπλεκομένων στη διαδικασία των μεταμοσχεύσεων. Ηθικά προβλήματα εγείρουν και οι περιπτώσεις κλωνοποίησης ιστών και οργάνων, όπως και η «εικαζομένη συναίνεση» του δότη, όταν δηλαδή αφαιρούνται όργανα από εγκεφαλικά νεκρό άνθρωπο, χωρίς ο ίδιος να έχει συγκατατεθεί ρητά όντας εν ζωή και αυθαίρετα εικάζεται η συναίνεσή του από τους οικείους του.

Για την ενδελεχή μελέτη και την αντιμετώπιση όλων των ανωτέρω προβλημάτων η Εκκλησία έχει συστήσει «Επιτροπή Βιοηθικής», η οποία αποτελείται από μία επίλεκτη ομάδα επιστημόνων, με έργο να αποφαίνεται επί θεμάτων που επίμονα ζητούν την ξεκάθαρη και επιστημονικά κατοχυρωμένη άποψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Επιτροπή έχει, ήδη, κυκλοφορήσει έναν σχετικό τόμο με τίτλο «Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις».

Στις μέρες μας, βλέποντας την μεγάλη ανάγκη για εξεύρεση μοσχευμάτων, ακούμε συχνά για εκστρατείες ενημέρωσης. Ωστόσο, η ορθόδοξη θεολογική άποψη θέτει ως πρώτιστο μέλημα την αφύπνιση της αγάπης. Και αυτή η αφύπνιση δεν επιτυγχάνεται απλά με ενημέρωση, αλλά κυρίως με ενεργοποίηση των πιστών να γίνουν δότες οργάνων. Ο δότης προσφέρει μόσχευμα, γιατί αγαπά. Αυτή η προσφορά είναι θησαυρός, που τον συνοδεύει και μετά θάνατον. Όσο περισσότερο ζούμε εντός της Εκκλησίας και κατά το πρότυπο της Τριαδικής ενότητας, τόσο η ανάγκη της εν Χριστώ προσφοράς γίνεται επιτακτική. Υπό την έννοια αυτή οι μεταμοσχεύσεις αποτελούν ευλογία. Και η Εκκλησία με τις κατάλληλες προϋποθέσεις ευλογεί τις μεταμοσχεύσεις και τις δωρεές οργάνων, όταν διέπονται από ειλικρινή διάθεση αυτοπροσφοράς, από αγνά κίνητρα θυσιαστικής αγάπης για τον συνάνθρωπο και κατά συνέπεια αποτελούν ευκαιρία «μετάγγισης» πνευματικού ήθους στην κοινωνία. Δεν πρέπει, άλλωστε, να λησμονούμε ότι η πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας θεμελιώνεται σε μια «μετάγγιση» θεϊκού αίματος και μια «μεταμόσχευση» θεϊκού σώματος στην ανθρώπινη υπόσταση.

Με αυτές, τις λίγες σκέψεις γύρω από ένα δύσκολο θέμα, και με πατρική αγάπη συγχαίρω όλους τους διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης και τους συμμετέχοντες και σάς απευθύνω εγκάρδιες ευχές και ευλογίες για ευόδωση των φιλάνθρωπων στόχων σας.

Σας ευχαριστώ!»