Προς το χριστεπώνυμον πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
«Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…»
(Απολυτίκιον Εορτής Κοιμήσεως της Θεοτόκου)
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί,
παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα.
Δεκαπενταύγουστος! Μικρό Πάσχα, μεγάλη πανήγυρις! Αναλαμβάνεται η Βασίλισσα στην Βασιλεία του Υιού της. Μεθίσταται στους ουρανούς ο έμψυχος θρόνος του ουρανού. Πορεύεται η Μητέρα της ζωής προς την Ζωή. Η γη εορτάζει, ο ουρανός αγάλλεται· η Εκκλησία προπέμπει με δέος και κατάνυξη το εγκαλλώπισμα της οικουμένης. Οι υμνωδοί εξαντλούν τον οίστρο της έμπνευσεώς τους για να τιμήσουν Εκείνη, που διακόνησε στη χαρμόσυνη σιγή της παρθενικής ψυχής της το μέγα και παράδοξο θαύμα της Θείας Ενανθρώπησεως.
Και σήμερα παράδοξα και θαυμαστά τελούνται. Ενώ κηδεύεται η Παναγία μας, η ψυχή μας γεμίζει αγαλλίαση και προσευχή. Δεν θρηνούμε τον αποχωρισμό, δεν θλιβόμαστε για την απουσία της Μητέρας του Θεού από κοντά μας. Αντίθετα, βιώνουμε την Κοίμησή Της ως βεβαιότητα της συνεχόμενης αγαπητικής παρουσίας Της στην ζωή μας. Πολυσήμαντη, παρήγορη και ελπιδοφόρα η αλήθεια αυτή δεσπόζει ηγεμονικά στο Απολυτίκιο της ημέρας: «Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…»
Αν έκλεισαν στο φως του Ήλιου τα σεπτά Της μάτια, οι νοεροί οφθαλμοί Της δεν βασιλεύουν ποτέ, και δεν παύουν να επιβλέπουν εν ευμενεία επί την χαλεπήν μας κάκωσιν και των ψυχών μας τα άλγη. Και αν σιώπησαν τα χοικά της χείλη, δεν παύει το αείλαλο πρεσβευτικό Της στόμα να μεσιτεύει για το ανθρώπινο γένος. Και αν έχουν υποσταλεί οι άγιες και θεοδόχες παλάμες Της, τώρα τις προβάλλει δεητικά στον Δεσπότη Υιό Της για την οικουμένη ολόκληρη. Σ’ αυτές τις άχραντες παλάμες Της εναποθέτουμε όλη την απαντοχή μας. Στα χέρια της Κυρίας μας Θεοτόκου ακουμπούν με εμπιστοσύνη τα κουρασμένα βλέμματά μας και οι αποσταμένες ελπίδες μας.
Και όταν τα νέφη των λυπηρών μας καλύπτουν, εκείνη μας ενθαρρύνει με την επιείκειά Της, μας ζεσταίνει με την συμπόνοια Της, μας καρτερεί για να γιατρέψει τον πόνο μας. Και είναι αλήθεια ότι πληθύνεται απρόσμενα ο πόνος στις ημέρες μας. Απαρηγόρητες οι ανθρώπινες καρδιές από την κρίση και την πενία, από την αδικία και τη σύγχυση, από τα αδιέξοδα και τις μάταιες υποσχέσεις των ισχυρών, βαδίζουν το ζοφερό μονοπάτι της μοναχικής τους πορείας, αναζητώντας απεγνωσμένα μια προσδοκία, μια απαντοχή, μια βεβαιότητα, ένα στήριγμα. Προς τίνα καταφύγω; – αναρωτιούνται-. Που πορευθώ; Με ποιόν βοηθό στις θλίψεις μου; Και ποιόν συνοδοιπόρο; Ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; Μια οδύνη βαθειά αποκαλύπτουν τα ερωτήματα αυτά, παράλληλα όμως μια βεβαία και ακαταίσχυντη ελπίδα αποκαλύπτεται στο πρόσωπο της Παναγίας μας, μια σκέπη στοργική και παντοδύναμη. Είναι Εκείνη πάντα κοντά μας, ακόμα κι αν όλοι μας εγκαταλείψουν, γαλήνιο λιμάνι στην φουρτούνα, χαρά στην θλίψη, επίσκεψη στην ασθένεια.
«Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…»
Το μαρτυρούν τα ακατάπαυστα και αδιαμφισβήτητα θαύματα, που επιτελούνται και σήμερα με τις πρεσβείες Της. Το επιβεβαιώνουν οι σελίδες της Ιστορίας, οι εξαγιασμένες από την καταγραφή αναρίθμητων θαυμαστών επεμβάσεων της Υπερμάχου Στρατηγού στην πορεία του Έθνους μας. Το διακηρύσσει η αδιάψευστη διαίσθηση όλων μας, που τη νοιώθουμε την Παναγία κοντά μας, που γευόμαστε τη γλυκύτητα της επικοινωνίας μαζί Της, που οσφραινόμαστε την μυστική ευωδία των αρετών της, και επιζητούμε μια προσωπική σχέση μαζί Της.
Το αποδεικνύει περίτρανα το θαύμα που συντελείται απ’ άκρου εις άκρον της Πατρίδος μας τα μυρωμένα Αυγουστιάτικα δειλινά και τα απόβραδα, αλλά και ανήμερα στην γιορτή της Παναγίας μας. Σε λαμπροστόλιστους ναούς ή σε γραφικά εξωκκλήσια, πλήθη πιστών προστρέχουν στην χάρη Της ικετευτικά, υμνητικά, ευγνώμονα, αγαπητικά. Ξεδιπλώνουν μπροστά Της τις βαθύτερες πτυχές των συναισθημάτων τους. Της εμπιστεύονται κάθε κρυφό τους όνειρο, κάθε πόνο τους βαθύ και κάθε πόθο. Ξυπνάει ανέλπιστα η πίστη στις ψυχές όλου του κόσμου, ανασταίνεται η ελπίδα, και τα χείλη ευλαβικά Της ψελλίζουν:
«Δέσποινα Θεοτόκε, Συ που δεν εγκατέλειψες τον κόσμο με την Κοίμησή Σου, σπλαγχνίσου μας. Αποκάμαμε πιά, και ελπίδα δεν μας μένει άλλη από Σένα, την ελπίδα των απελπισμένων, την γλυκύτατη καταφυγή, την κραταιά προστασία, την χαρά των θλιβομένων. Πρόφθασον ως αγαθή εις την βοήθειαν ημών, φύλαξον ημάς υπό την σκέπην Σου. Είκοσι αιώνες τώρα Εσύ παρηγορείς τον κόσμο, τον εμπνέεις, τον στηρίζεις. Θαυματουργείς και χαίρεται, ικετεύεις και σώζεται, πρεσβεύεις και ζει. Τάχυνον εις πρεσβείαν και σπεύσον εις ικεσίαν η προστατεύουσα αεί Θεοτόκε των τιμώντων Σε».
Χρόνια πολλά και ευλογημένα,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† O ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού, κατά τον πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, 14 Αυγούστου 2023.
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί,
παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
«Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα». Αυτήν εορτάζουμε όλοι οι πιστοί σήμερα σε κάθε γωνιά της πατρίδος μας. Στις πόλεις, στα χωριά, στα βουνά, στα νησιά, στους μεγαλόπρεπους ναούς και στα φρεσκοασβεστωμένα ξωκκλήσια. Παντού η ορθόδοξη καρδιά κτυπάει για την αγαπημένη Μάνα του κόσμου, που σήμερα αφήνει την τελευταία της πνοή στην πολυστέναχτη γη μας, αλλά που από τώρα πλέον ζει στον ουρανό, προσευχόμενη για όλη την ανθρωπότητα στο θρόνο του Παιδιού της και Θεού μας.
Σ’ αυτή την «αμετάθετον ελπίδα» στρέφουμε τα βλέμματά μας όλοι. Καθώς βλέπουμε την εικόνα της Κοιμήσεώς Της, θαυμάζουμε το πως ο Υιός της την κρατάει τρυφερά στην αγκαλιά Του, εκείνη που Τον κράτησε τόσο τρυφερά στη δική της. Ελπίζουμε ότι μέσα στην απροσμέτρητη αγάπη τους και στις ανοιγμένες αγκαλιές τους χωράνε και οι δικές μας ικεσίες και ελπίδες.
Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μία εποχή που περισσεύει η απελπισία και η απόγνωση, που κάθε μέρα αυξάνει η εγκληματικότητα, που η καρδιά μας παγώνει από την τρομοκρατία, που βιώνουμε τον ποικιλόμορφο ρατσισμό, που υποφέρουμε από την αδικαιολόγητη αδικία, που φοβόμαστε από την προοπτική της ανεργίας. Καταφέραμε με την αμαρτία μας, με την πλεονεξία μας και με τον εγωισμό μας να κάνουμε έναν κόσμο απάνθρωπο, επικίνδυνο για μας και τα παιδιά μας. Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι στηρίξαμε την αξία μας σ’ αυτά που έχουμε και όχι σ’ αυτό που είμαστε. Κυνηγήσαμε το εφήμερο και χάσαμε το αιώνιο. Προσπαθήσαμε να γεμίσουμε τα σπίτια, τα ψυγεία και τα πορτοφόλια μας και αδειάσαμε τις ψυχές μας από ανθρωπιά και αγάπη. Χορτάσαμε, αλλά δεν ευτυχήσαμε. Επενδύσαμε, αλλά επενδύσαμε στο ψέμα, στην αυταπάτη του εύκολου, στη λάμψη της βιτρίνας, στην ασφάλεια του δανεικού. Η επένδυσή μας, όπως συμβαίνει με όλα τα πρόσκαιρα, έληξε, απέτυχε, δεν απέδωσε το προσδοκώμενο. Θελήσαμε ν’ αγοράσουμε ευτυχία και τελικά καταφέραμε να ψωνίσουμε μόνο προβλήματα.
Σ’ αυτή την κατάσταση, λοιπόν, που περιήλθαμε αναζητούμε λύση. Αν πιστεύουμε πως η λύση θα επιτευχθεί μόνο με τα εργαλεία αυτού του κόσμου, θα αποδειχθούμε ξανά προδομένοι. Όσο ο κόσμος και η κοινωνική μας διάρθρωση παραμένουν δέσμια της αμαρτίας, εκφράζουν απλώς τα ανθρώπινα πάθη. Όσο προσπαθούμε να βρούμε λύσεις στα προβλήματά μας χωρίς Θεό, τόσο και θα τα μεγαλώνουμε. Ο πιστός, επειδή το διαισθάνεται αυτό, στρέφει την ελπίδα του στην πρόνοια του Θεού. Η πιο ασφαλής πρόσβαση σ’ αυτή την πρόνοια του Θεού είναι η Θεοτόκος. Η Παναγία ενσάρκωσε την πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο με την κυοφορία του Θεανθρώπου Λυτρωτού μας. Η παρουσία της Παναγίας στην ανθρώπινη ιστορία είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της θεικής προνοίας και προστασίας για τον κόσμο. Η Παναγία με την αρετή της έλκυσε τον Θεό, με την ικεσία της λύγισε τον ουρανό, με τη σιωπή της κήρυξε εύγλωττα την πίστη μας, με την υπομονή της έδωσε σωτήριο νόημα στον πόνο και με την άνοδό της στον ουρανό φέρνει την κάθε ανθρώπινη προσευχή στο υποπόδιον της Αγίας Τριάδος.
Γίνεται λοιπόν η Θεοτόκος η αληθινή μας ελπίδα. Τις φρικτές στιγμές που στάθηκε κάτω από το Σταυρό του Παιδιού της, με τα θεανδρικά Του λόγια «γύναι ίδε ο υιός σου», παρέλαβε από Εκείνον την ευλογημένη μητρότητα για κάθε πιστό που στέκει πάνω στον ίδιο Γολγοθά. Σαν αληθινή μάνα λοιπόν είναι βοηθός και προστάτης όλων των παιδιών της που βρίσκονται στο σταυρό του πόνου, των θλίψεων, της αρρώστιας και της μοναξιάς. Έτσι γίνεται όντως η αμετάθετος ελπίδα όλων μας.
Αν οι μάνες όλου του κόσμου είναι ανίκανες να προδώσουν τα παιδιά τους, αν οι μάνες όλου του κόσμου μέσα στα πρόσωπά τους εκφράζουν την ιερότητα της αγάπης, αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο με την οικουμενική, την καθολική και παγκόσμια μάνα μας, την Παναγία. Η Θεοτόκος με την ακαταίσχυντη μητρική προστασία της γίνεται η αληθινή μας ελπίδα. Η ελπίδα όχι μόνο για να δραπετεύσουμε από τα ποικίλα προβλήματα που μόνοι μας δημιουργήσαμε, αλλά και η μοναδική ελπίδα με τη δική της καθοδήγηση και τις δικές της προσευχές να φτάσουμε στη μακαριότητα του Παραδείσου, για την οποία ο Κύριος μας δημιούργησε.
«Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα» ας έχουμε στο μυαλό μας σε κάθε δύσκολη περίσταση της καθημερινότητάς μας. Εκείνη, στο πρόσωπο της οποίας «νενίκηνται της φύσεως οι όροι», είναι πρόθυμη να προσευχηθεί για μας, να μας παρηγορήσει και να μας στηρίξει στον αγώνα μας. Εμείς ας μιμούμαστε τη ζωή της, ας επικαλούμαστε τη βοήθειά της, ας φροντίζουμε μέσα από το μυστήριο της Εκκλησίας να παραμένουμε ενωμένοι με τον Υιόν της και Θεό μας, όπως κι εκείνη παρέμεινε. Με τον τρόπο αυτό θα γιγαντώνεται μέσα μας η ελπίδα ότι μέσα από κάθε κρίση θα βγαίνουμε πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, και πιο άξιοι για ν’ απολαμβάνουμε τις αληθινές ευλογίες του Θεού. Το εύχομαι ολόθυμα σε όλους σας. Χρόνια πολλά!
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Την Παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος τέλεσε τον πανηγυρικό Αρχιερατικό Εσπερινό στον πανηγυρίζοντα ιστορικό και μνημειώδη Ιερό Ναό της Παναξιώτισσας στην Γαυρολίμνη Ναυπακτίας. Πρόκειται για Ναό του 10ου αιώνος μ.Χ. που διατηρείται άθικτος πάνω από 10 αιώνες. Ο Εσπερινός τελέσθηκε σε πανηγυρική και κατανυκτική ατμόσφαιρα. Τελέσθηκε αρτοκλασία, και έγινε το θείο κήρυγμα στην ύπαιθρο, έξω από τον Ιερό Ναό.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην αποτελεσματική βοήθεια την οποία δεχόμαστε από την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία πρεσβεύει στον Θεό για μας.
Πράγματι, σε κάθε δύσκολη κατάσταση ζητάμε από την Παναγία βοήθεια. Ποιος δεν είπε έστω και μια φορά στην ζωή του «Παναγία μου, βοήθησέ με». Άλλωστε το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας στο Ρίο, που είναι δίπλα μας, έχει την ονομασία «Παναγία η Βοήθεια». Αυτό εκφράζει τον πόνο που αισθάνονται πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν από τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες, αλλά και την βοήθεια που αισθάνονται από την Παναγία.
Στην συνέχεια ανέφερε έναν λόγο του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου: «Δεν ψεύδομαι, λέω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, ότι γνωρίζω εν Πνεύματι Αγίω την Παρθένον». Είναι σημαντικό να λέη κανείς ότι γνωρίζει την Παρθένο Μαρία όχι συναισθηματικά και διανοητικά, αλλά με το Άγιον Πνεύμα.
Ακριβώς δε επειδή ο άγιος Σιλουανός γνώρισε την Παναγία με το Άγιον Πνεύμα, άκουσε την φωνή της και τον βοήθησε στην ζωή του, γι’ αυτό γράφει: «Αληθινά, αυτή είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού, και μόνον το όνομά της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά και όλος ο ουρανός και όλη η γη χαίρονται με την αγάπη της».
Αυτό δείχνει ότι και η επίκληση του ονόματος της Παναγίας προσφέρει μεγάλη βοήθεια και όλοι οι άγιοι και οι άνθρωποι χαίρονται με την αγάπη της, που είναι πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό θα πρέπει να επικαλούμαστε το όνομά της και να ζητάμε την βοήθειά της.
Στο τέλος, έγινε Λιτανεία και Δέηση μέσα στο ελαιόφυτο τοπίο όπου είναι κτισμένος ο αυτός Ναός, με τον Μητροπολίτη, τον εφημέριο π. Ιωάννη, τον Αρχ. π. Ειρηναίο Κουτσογιάννη, τους δύο Διακόνους της Μητροπόλεως, τα νέα παιδιά φουστανελοφόρους να κρατούν την εικόνα, τους ψάλτες, και μεγάλο πλήθος πιστού λαού, που αγαπά την Παναγία και την Παράδοσή μας.
Παρεβρέθηκαν ακόμη ο Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Βασίλειος Γκίζας, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ναυπακτίας κ. Σημάκης και Περιφερειακοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι.
Την κυριώνυμη ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος τέλεσε την Αρχιερατική θεία Λειτουργία στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αμπελακιωτίσσης, στο κέντρο της Ορεινής Ναυπακτίας, απ’ όπου ευλογεί όλη την Επαρχία, συμπαραστατούμενος από τον Ηγούμενο της Μονής, π. Πολύκαρπο και τον Διάκονο, π. Παίσιο.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι η Παναγία απέθανε, μετέστη στους ουρανούς και είναι ζωντανή και ακαταίσχυντη «προστασία των Χριστιανών», όπως ανέφερε και στην Εγκύκλιό του.
Στην συνέχεια είπε ότι ο άνθρωπος έχει πολλές φοβίες, αλλά στο βάθος τους κρύβεται ο φόβος του θανάτου, που θεωρείται ως τέλειος αποχωρισμός. Και, βέβαια, πέρα από τον βιολογικό θάνατο είναι και ο λεγόμενος «ψυχογενής θάνατος» που δεν συνδέεται με την βλάβη του σωματικού οργανισμού, αλλά με την πλήρη έλλειψη ελπίδας για την ζωή, και αυτό εκφράζεται με την θλίψη, την απελπισία, την ακηδία, την απόγνωση.
Έπειτα είπε ότι τα ζώα δεν έχουν την αίσθηση του θανάτου, ούτε την συνείδηση για να τον υπερβούν, ενώ ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τους άλλους οργανισμούς από το ότι, ενώ γνωρίζει το αναπόφευκτο του θανάτου, προσπαθεί με διαφόρους τρόπους να τον υπερβή ή να τον ξεχάση ή να τον ξεπεράση με την κοινωνική δημιουργικότητα.
Παρά ταύτα ο άνθρωπος, ενώ έχει την συνείδηση του θανάτου και κυρίως το ότι μπορεί να αποφασίση το πως θέλει να πεθάνη, εντούτοις προσπαθεί να βρη τρόπους να τον ξεχάση, να τον απωθήση. Έτσι, ενώ ο θάνατος είναι ένα «δεδομένο της ύπαρξής μας», αφού συμπλέκεται η ζωή με τον θάνατο, τον θεωρούμε «ως πρόβλημα που χρειάζεται να λύσουμε» και μάλιστα να το λύσουμε όχι με τον Θεό, αλλά με την επιστήμη. Αυτό εκφράζεται με το προσπαθούμε να επιμηκύνουμε ή να παρατείνουμε την ζωή και με το να ζη κανείς ηδονιστικά και ευδαιμονιστικά. Αυτό το εξέφρασαν και το εκφράζουν διάφορα φιλοσοφικά συστήματα.
Αυτό στην εποχή μας επιδιώκεται με την σύγχρονη τεχνολογία, αφού πολλοί εκπρόσωποί της ονειρεύονται μια «ψηφιακή αθανασία» και σύνθημά τους είναι «να σκοτώσουμε τον θάνατο». Και αυτό το επιχειρούν με την λεγόμενη «τεχνητή νοημοσύνη ή τεχνητή ευφυία». Έτσι, κάνουν λόγο για την «ψηφιακή αθανασία», και το εννοούν αυτό με το να μπορεί κανείς να ζη για πάντα έχοντας μεταφέρει τις σκέψεις του στον υπολογιστή, και έτσι να εξακολουθή ο άνθρωπος μετά θάνατον να επικοινωνή με αγαπημένους του ανθρώπους.
Αυτή, όμως, η προσπάθεια εγκυμονεί πολλούς κινδύνους από πλευράς ηθικής, ψυχολογικής, νομικής και ανθρωπίνης, αλλά κυρίως θεολογικής, γιατί επιχειρείται να κατασκευασθή ο «υπεράνθρωπος άνθρωπος» που θα ζη χωρίς Θεό.
Όμως, στην Εκκλησία ζούμε την εν Χριστώ αθανασία, ότι ο Χριστός είναι ζωντανός και επικοινωνεί με τους ανθρώπους που τον αγαπούν∙ η Εκκλησία είναι «σύνοδος ουρανού και γης», ζώντων και κεκοιμημένων∙ οι άγιοι ζούν «εν χώρα ζώντων» και έχουμε διαρκή επικοινωνία με την εν ουρανοίς Εκκλησία, σύμφωνα με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Πανηγυρίζει και εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων, και κριτή Θεώ πάντων, και πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων». Στην Εκκλησία ζούμε σε μια μεγάλη οικογένεια της οποίας τα πρωτότοκα και μεγαλύτερα αδέλφια μας είναι στην ουράνια θεία Λειτουργία και έχουμε πνευματική επικοινωνία μαζί τους.
Πέραν τούτου στην Εκκλησία με τον αγώνα που κάνουμε παλεύουμε με κάθε θάνατο, ψυχικό, πνευματικό και βιολογικό, αποβάλλουμε τον φόβο του θανάτου, και έτσι τον θάνατο τον θεωρούμε ως πνευματική αναγέννηση, βίωση της αληθινής ζωής και αυτό ακριβώς συνιστά την θεραπεία μας.
Κατέληξε ότι στην Εκκλησία, με τις εορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, ζούμε την εν Χριστώ αθανασία και γι’ αυτό δεν χρειαζόμαστε κάποια «ψηφιακή αθανασία». Γνωρίζουμε, όπως ψάλλουμε στην σημερινή εορτή, ότι ο θάνατος είναι κοίμηση, ύπνος, και δεν είναι τραγικός, αλλά ένδοξη κοίμηση.
Στην Ιερά Μονή Αμπελακιωτίσσης θησαυρίζεται η ιερή εικόνα της Παναγίας της Αμπελακιωτίσσης και το λείψανο του αγίου Πολυκάρπου. Σήμερα, με την βοήθεια της Παναγίας, η Ιερά Μονή αριθμεί 13 εγγεγραμμένους Ιερομονάχους και μοναχούς, 4 εκ των οποίων εγκαταβιούν μονίμως σε αυτή, με Ηγούμενο τον Αρχιμανδρίτη π. Πολύκαρπο Παστρωμά.
Στην Ιερά Μονή εκκλησιάσθηκαν ο Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Βασίλειος Γκίζας, ο Αντιδήμαρχος Ιω. Παπαγιαννίδης, ο πρόεδρος του δικηγορικού Συλλόγου Μεσολογγίου Χρ. Παίσιος και αρκετοί προσκυνητές, που ανέβηκαν στην Αμπελακιώτισσα. Η Ιερά Μονή δεξιώθηκε τους προσκυνητές και παρέθεσε μικρή εόρτια τράπεζα.