79 χρόνια έχουν περάσει από την ματωμένη Μ. Παρασκευή του Αγρινίου.
14 Απρίλη, Μ. Παρασκευή ξημέρωμα.. Γερμανοτσολιάδες και Ταγματασφαλίτες αντάμα με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, κρέμασαν τον Πάνο Σούλο, τον Αβραάμ Αναστασιάδη, το Χρήστο Σαλάκο στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου.
Μ. Παρασκευή και 14 Απρίλη ήταν, όταν οι Γερμανοί με τους ντόπιους συνεργάτες τους εκτέλεσαν 117 ακόμη πατριώτες αγωνιστές, πίσω από την εκκλησία της Αγ. Τριάδας.
Για παραδειγματισμό και αντίποινα στον αγώνα της αντίστασης.
Για να σκύψουν το κεφάλι και να μείνουν υποδουλωμένοι.
Ευτυχώς δεν τα κατάφεραν.
79 χρόνια μετά, η θυσία των 120 αγωνιστών για την Ελευθερία και τη Ζωή, δεν πρέπει και δεν μπορεί να μην μνημονεύεται.
Έχουμε υποχρέωση να γνωρίζουμε την ιστορία της πόλης μας και να τιμάμε τους ήρωές της καθημερινά με τη συμπεριφορά μας.
Όχι μόνο κάθε Μ. Παρασκευή, να τους θυμόμαστε με υπερηφάνεια.
Έτσι οι αξίες και τα ιδανικά τους, η θυσία τους, οι 120 θα μείνουν για πάντα
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Εμπορική Συλλογική Κίνηση
Στεκόμαστε με βαθύ σεβασμό στη μνήμη όσων σήκωσαν το ανάστημα τους στα στρατεύματα κατοχής και τους ντόπιους δοσίλογους και αγωνίστηκαν ή θυσιάστηκαν, για να αποτινάξουν από πάνω τους την εξαθλίωση και την κατοχή.
Το σύνθημα «Ποτέ πια πόλεμος – Ποτέ πια φασισμός», που σφράγισε την αντιφασιστική νίκη των λαών και τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο μέχρι τις μέρες μας.
Σήμερα, που οι κοινωνίες δοκιμάζονται και διαλύονται από την παγκόσμια κρίση, που οι ιμπεριαλιστικοί και οικονομικοί πόλεμοι συνεχίζονται, για μια χούφτα δολάρια, με τα φαινόμενα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, τα οποία καλλιεργούν και υποθάλπουν οι, ό-λο και πιο πολύ, αποθρασυνόμενοι νοσταλγοί και λάτρεις του ναζισμού, η μνήμη της θυσίας των «120» της Μεγάλης Παρασκευής του Αγρινίου μας προτρέπει να σταθούμε, με όλη μας τη δύναμη, απέναντι, σε όσους επιθυμούν τις κοινωνίες των ανθρώπων φοβισμένες και περιχαρακωμένες μέσα στην εκμετάλλευση και την μισαλλοδοξία.
Ναι. Θέλει ακόμα πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εμείς να μην παραδεχτούμε την ήττα.
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.»
Μανώλης Αναγνωστάκης
Δημοτική παράταξη Αγρινίου ‘Ανυπότακτο Αγρίνιο’