Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ
ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Εν Κυθήροις τη 30η Ιουνίου 2022
Εις τιμήν και μνήμην
του αειμνήστου Μητροπολίτου
Αιτωλίας και Ακαρνανίας
Κυρού ΚΟΣΜΑ
Ένα εξάμηνο μετά την προς Κύριον εκδημίαν του προσφιλεστάτου μου Αδελφού και Συλλειτουργού μακαριστού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά αισθάνομαι την υποχρέωσι να χαράξω τις παρακάτω γραμμές εις τιμήν και μνήμην του φιλτάτου αυτού συνεπισκόπου μου.
Διατελέσας συμφοιτητής μου εις την Θεολογικήν Σχολήν του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ο αμέσως επόμενος «κρίκος» εις την Αποστολικήν Διαδοχήν του Επισκοπικού Καταλόγου της Εκκλησίας της Ελλάδος, είχομεν άρρηκτον πνευματικόν δεσμόν φιλίας και Αρχιερατικού φιλαδέλφου συνδέσμου.
Τι πρώτον και τι ύστερον να σημειώσω διά τον πεφιλημένον Αδελφόν; Το ιερατικόν του ήθος και το εκκλησιαστικόν του φρόνημα; Την καθαρότητα του βίου του και την απλότητα εις την καθημερινήν του ζωήν; Την θεοσέβειαν και την επιμέλειάν του εις τας διδαχάς του Ιερού Ευαγγελίου και την Παράδοσιν της Αγιωτάτης ημών Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας; Την θυσιαστικήν αγάπην του προς το Ποίμνιόν του και τον λαόν του Θεού τον άγιον; Την ιδιαιτέραν αγάπην του προς τα «αρνία του Χριστού», τα παιδιά και τους νέους της ποιμαντικής του ευθύνης, τους σπουδαστάς και φοιτητάς; Την ιδιάζουσαν και έκδηλον χαράν και ευφροσύνην του διά την ανάδειξιν αξίων και εναρέτων Ιερέων και Αρχιερέων και την πνευματικήν πρόοδον και άνοδον του Χριστεπωνύμου Πληρώματος της Εκκλησίας μας, της Μιάς και Μόνης Αγίας του Χριστού Εκκλησίας; Την βαθείαν λύπην του και ανησυχίαν διά τα επικίνδυνα και σκανδαλώδη ανοίγματα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και την καταλυτικήν δράσιν του ρεύματος της πανθρησκείας και της παγκοσμιοποίησης, της «νέας εποχής» και της «νέας τάξης πραγμάτων»;
Δι’ όλα αυτά εμερίμνα και ηγωνίζετο σθεναρώς και αθορύβως ο μακαρία τη λήξει γενόμενος Επίσκοπος Κοσμάς. Δεν έδιδε πολλάκις «ύπνον τοις οφθαλμοίς αυτού και τοις βλεφάροις αυτού νυσταγμόν», συμμεριζόμενος τα προβλήματα της Αγίας μας Εκκλησίας και του φιλοχρίστου ποιμνίου του.
Δεν θα αναφερθώ εις το ποιμαντικόν, πνευματικόν, φιλανθρωπικόν, κοινωνικόν και κατηχητικόν έργον της Ιεράς αυτού Μητροπόλεως, διότι είναι τοις πάσι γνωστά και διότι «θα εκόμιζον γλαύκα εις Αθήνας». Και παρ’ ότι επολεμήθη έσωθεν και έξωθεν διά τας πνευματικάς αρχάς του και το αθόρυβον αγωνιστικόν του πνεύμα δεν εκάμπτετο, αλλά κατά τον Παύλειον λόγον «τα πάντα ίσχυε εν τω ενδυναμούντι αυτόν Χριστώ».
Τα «πυρά» ενετάθησαν, όταν τελευταίως, κατά παραχώρησιν Κυρίου, έπεσε εις την κλίνην της αδυσωπήτου ασθενείας του μεταλλαχθέντος ιού, εξ ης και εξ ενδονοσοκομειακής λοιμώξεως παρέδωκε το πνεύμα του εις τον «της ζωής και του θανάτου κυριεύοντα» Κύριον και Θεόν ημών. Κληρικοί, δυστυχώς, και λαικοί, αντί να ίδουν συμπαθώς την δοκιμασίαν αυτήν του πάσχοντος Αδελφού και Συλλειτουργού ημών εξετόξευσαν τα πεπυρωμένα βέλη της κακίας των, με αποτέλεσμα και δι’ αυτού του τρόπου να εξαγνισθή και εξαγιασθή ο πολύκλαυστος και αλησμόνητος Επίσκοπος της Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρός Κοσμάς.
Θα ηδυνάμεθα να προσαρμόσωμεν και εις την περίπτωσιν του αοιδίμου Μητροπολίτου Κοσμά αυτό, το οποίον αναφέρεται εις την Ασματικήν Ακολουθίαν του εν Αγίοις Πατρός ημών Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος του θαυματουργού, Προστάτου και Πολιούχου του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου˙ «…αυτού μιμησώμεθα το πράον, το άκακον, το αγαθόν και φιλάνθρωπον, το περί πάντας σώφρον…».
Του μακαριστού και αλησμονήτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά ταπεινού, πράου, αγαθού, καλού και φιλοπροβάτου Ποιμένος αιωνία και μακαρία η μνήμη.